ff bijpraten

Harare – Kariba

Na een paar dagen Harare (de hoofdstad van Zimbabwe) was het tijd om terug te gaan naar Kariba. Terug naar een klein paradijsje in Zimbabwe maar ook hier is de armoede van het land te zien. Om de rijen voor het maismeel, benzine, suiker en olie kun je helaas niet heen, eveneens niet om de brokstukken van de platgegooide gebouwen. Soms leek het net of er oorlog was geweest, en ik vermoed dat een echte oorlog er ook nog wel aan zit te komen.

Om kwart voor 7 liep ik vol goede moed het hotel uit. Ik had bij verschillende mensen nagevraagd waar ik precies de bus terug moest nemen, tegenover het Cherlton hotel dus daar naar toe gelopen. En daar stond ik dan braaf te wachten om kwart over 7 want het was toch wel een stukje lopen. En wachten, en wachten, en wachten en toen werden we het beu. Ik had inmiddels nog wat mensen ontmoet die naar Kariba moesten dus samen met hun naar het (onveilige) busstation gelopen. De bus bleek geen benzine te hebben dus vandaar dat deze niet kwam. Gelukkig kwam er om 11 uur er dan toch een en om 12 uur was het eindelijk tijd om te gaan, klaar om aan een reis van een kleine 400 km te beginnen. Na een kleine 2 uur en diverse stops om mensen in en uit te laten deed de versnellingsbak het niet meer. Maar na ruim een uur gesleuteld te hebben hadden we een 1ste, 2de en 5de versnelling dus we konden weer verder. Langzaam begon het al donker te worden en toen het helemaal donker was (ook geen straatverlichting) viel de verlichting uit van de bus. Zo konden we dus niet verder, dus de bus weer langs de kant en wij weer wachten. Bijna niemand sprak Engels dus ik zat daar maar braaf te wachten in alle onzekerheid. Gelukkig kwam er een andere bus langs en daar konden we nog bij. Uiteindelijk was ik om kwart voor 11 ’s avonds in Kariba, waar natuurlijk iedereen al lag te slapen. Maar na wat geklop en geroep mocht ik gelukkig toch nog binnen….

Terug naar Zambia

Woensdag was mijn visum van Zimbabwe verlopen en moest ik dus terug naar Zambia maar daar was ook mijn visum van verlopen en nog steeds geen nieuws van de immigratiedienst over mijn workpermit. Ik was zo zenuwachtig, zou ik er wel in mogen?? Maar alle zorgen voor niks geweest, ik kreeg een permit voor 10 dagen en dus mocht ik over de grens. Wat was ik blij…. Nick (waar ik had gelogeerd) heeft mij vervolgens naar Chirundu gebracht waar hij diesel ging kopen, 200 liter recht uit de bosjes…. Illegaal verkregen van de trucks uit Zuid-Afrika. Geweldig. Onderweg alleen een aap dood gereden, die stak ineens over… ik was er toch wel van onder de indruk.

In Mazabuka aangkomen nog steeds geen nieuws van de immigratie, mijn file was waarschijnlijk weer naar donderdag door geschoven dus misschien vrijdag meer nieuws. Maar Mr. Chisambi vond het maar een raar verhaal en is ’s middags nog eens terug gegaan, nu bij een andere officer. Mijn aanvraag was goedgekeurd, ik kon het niet geloven! De volgende ochtend moest ik twee pasfoto’s komen brengen en volgende week vrijdag kan ik mijn permit op komen halen…. Ik kan het nog steeds niet geloven en durf eerlijk gezegd nog niet blij te zijn zolang ik het document nog niet in mijn handen heb.

Het Politiebureau

Doordat ik zo snel mogelijk het land moest verlaten vorige week was het er niet van gekomen om naar het politie bureau te gaan om aangifte te doen van het gestolen geld. Daarom pas afgelopen vrijdag gegaan. Eerst werd “de misdaad” in een groot boek geschreven. Jammer alleen dat de man niet kon schrijven….. Chief town? Weet ik het…. Tribe? Dutch, “oh your from Denmark?”, Occupation? Volunteer, “how do you write that?”. Daarna moest mijn statement worden opgenomen en werd deze op twee verschillende papieren geschreven, geen standaard formulier maar gewoon een wit vel. Ander half uur verder was het klaar maar moest ik naar de C.I.O. (Crime investment officer) voor een ‘officieel’ politierapport. Helaas het was lunchpauze dus mocht ik een uur wachten.
“Mevrouw, hoe gaan we zo’n rapport maken?”
“Euh, u maakt een copie van de aangifte en zet er een stempel op?”
“nee, dat gaat niet, we moeten een nieuw document maken maar we hebben geen typemachine, zou u het zelf uit kunnen typen?”
“in principe wel maar er is geen elektriciteit vandaag en het ziet er niet naar uit dat deze voor de avond terug komt dus het antwoord is nee”
“wat dan?”
“handgeschreven?”
“oké dat is dat 3 euro”

Lower Zambezi National Park

Na alle pech had ik wel weer recht op korte vakantie en aangezien we een lang weekend hadden (maandag en dinsdag vrij) richting Lower Zambezi National Park vertrokken samen met Juul, Petra, Bayba, Jan en de kinderen. Weer genoten. Zaterdag een boottocht gedaan om te genieten van de prachtige zonsondergang. Zondag was het spelletjesdag, klinkt niet aantrekkelijk maar was het wel. Bij de lodge was een klimwand, een grote baobab-boom waarin je kon klimmen, handboogschieten, allerlei hindernisbanen en ben ik van een toren afgesprongen, ik stond te trillen op mijn benen maar heb het toch maar even gedaan! Maandag de hele dag naar het National Park geweest, veel olifanten, pumba’s, baboons, antilopen, buffels en krokodillen. Weer genoten dus. ’s Avonds hoorde we olifanten dicht bij het kamp dus ik samen met de jongens van het kamp op onderzoek uit gewapend met een zaklampje. Toen een olifant op een paar meter afstand een boom afbrak zijn we uit veiligheidsoverwegingen toch maar terug gegaan. Machtig gevoel. De volgende ochtend zijn Juul en ik nog lekker een uurtje gaan wandelen en daarna met zijn allen op de speedboot om naar de hippo’s te gaan kijken. Daarna nog vanuit een hoge baobab boom via een kabelbaan naar beneden, super gaaf. Het mooie hier is dat alles totaal niet veilig is, zo maken ze een mooi laddertje om in de baobab te klimmen maar dan sta je uiteindelijk op een tak en moet je nog op het plateau zien te komen maar daar tussen in zit nog een gat van een meter breed en kijk je de diepte in. Je moet dus eerst je angst overwinnen om over die tak heen te balanceren en op het plateau te komen en dan moet je nog die stap vanaf dat plateau durven maken. En dan kom je met een noodvaart naar beneden en dan staat daar een boom, booiiiing…. Dus weer wat extra schrammen en blauwe plekken maar dat hoort er bij, dat het allemaal niet ergonomisch verantwoord is maakt het alleen maar leuk.