machteloos

Als je in Zambia aan komt, valt je de armoede niet gelijk op, deze wordt pas langzaam zichtbaar. De gemiddelde leeftijd van 35 jaar lijkt waar te zijn, het percentage HIV/AIDS patiënten idem. Dagelijks hoor ik collega’s of vrienden zeggen dat ze naar een begrafenis moeten van een vriend, een zus, een neefje. Allemaal jonge mensen en niemand weet precies waar ze aan zijn overleden. Of met andere woorden, niemand wil toegeven dat de overleden persoon ziek was. Mensen ontkennen de ziekte en de gevaren. Ze willen niet weten dat ze ziek zijn want ze kunnen de medicijnen toch niet betalen. Het is moeilijk om te zien dat sommige kinderen die zo blij zijn dat ze “mogen” leren, geen toekomst hebben. Je ziet hun weerstand letterlijk met de dag achteruit gaan. En je bent weerloos, je kunt niet iedereen helpen, dat weet je, maar dat maakt het wel soms moeilijk. Ik weet dat ik hier al veel goeds doe als vrijwilliger, er worden goede dingen gedaan met jullie geld maar toch…. Je voelt je soms zo machteloos. Je moet slikken als je al die zieke kinderen in het ziekenhuis zit, je moet slikken als je Chimmie per ongeluk een dode baby ziet knuffelen omdat er geen verpleging is om het kind weg te halen…. De armoede zal alleen maar erger worden. Er is zo weinig regen gevallen (met name in deze provincie) dat een groot gedeelte van de oogst is mislukt. Normaal gesproken heb je rond oktober – november een voedseltekort, nu verwachten ze dat de problemen al beginnen rond Juli.

Het is ook moeilijk om te zien dat een persoon van wie je weet dat hij AIDS heeft, vreemd gaat met jan-en-alle-man. Vreemd gaan is hier orde van de dag, het maakt allemaal niet uit of je wel of niet getrouwd ben. Zo heb ik een getrouwde aanbidder en stuurde weer iemand anders het volgende sms-je naar Julie toen ik hem voor de grap had verteld dat ik met Ron was getrouwd: “I’m not coming to the funding tonight because Hega’s husband is in town so he will probably take her, maybe next time she is willing”. Hell no! Maar ik kan nee zeggen, ik ben in de positie om voor mezelf te zorgen maar vele in dit land zijn dit niet. Zij zijn afhankelijk van hun man en dat deze vreemd gaat moeten ze voor lief nemen. Maar de kinderen zijn uiteindelijk de dupe, of ze worden wees of ze zijn zelf ziek. Hoe kun je zo oneerbiedig omgaan met de toekomst van dit land? Het lijkt dat niemand de verantwoordelijkheid voor de kinderen van dit land wil nemen. Zelfs niet de ouders of de familie. Een voorbeeld hiervan is de familie waar ik bij in woon. Ik woon in het ‘mean house’, achter in de tuin in een klein huisje woont 1 dochter en ergens anders in het dorp de zoon. De schoondochter (Julie) haalt alle neefjes en nichtjes op om gezellig te komen logeren tijdens de vakantie. Prima, niks mis mee. Maar waar wel iets mis mee is, is dat die kinderen (12 in totaal) dus zonder overleg bij ons in huis worden gezet bij oma die ziek en oud is. Het frustrerende is dat Julie zelf voor 2 weken naar Zuid-Afrika is vertrokken en dus de verantwoordelijkheid over laat aan de zieke oma en haar eigen dochter van 14 jaar. Niemand lijkt zich te bekommeren om hun eigen kinderen. Waarom???? Waarom geloven de mensen hier dat als je met kind slaapt je AIDS kunt genezen? Waarom denken de mensen bij de immigratie dat ik een spion ben? En waarom willen de mensen mijn haar hebben om er medicijnen van te maken? Raar land! Maar toch vind ik het hier leuk…… betekend dat dan dat ik raar ben?