Crisis in Zambia

Soms lijkt Zambia zich goed te ontwikkelen. De industrie trekt aan, de koperprijzen zijn weer aan het stijgen en ook het tourisme lijkt zich steeds beter te ontwikkelen. Mooie kantoorgebouwen worden door de buitenlandse investeerders gebouwd en je ziet zo her en der dat ze de slechte wegen aan het opknappen zijn. Maar terwijl in Nederland iedereen zich zorgen maakt over de stijgende benzineprijzen hebben wij hier in Zambia grotere zorgen. Er is namelijk géén brandstof meer te verkrijgen, zo wel benzine als diesel, niks. In de stad is het een grote chaos, overal staan auto’s stil, voor de benzinepomp staan lange rijen die de doorgaande weg blokkeren. Mensen staan uren in de rij, wachtend in de bloedhete zon. Heel af en toe krijgt een van de benzinestations brandstof aangeleverd maar zonder politie begeleiding durven de pomphouders het niet meer te verkopen. Maar ook dan krijg je slechts maar 20 liter per persoon. Rellen zijn al uitgebroken.

Voorheen was er nog diesel op de zwarte markt te vinden, afgetapt uit de vrachtwagens uit Zuid-Afrika. Langs de kant van de weg zie je mensen zitten met een jerry-can, daar kun je terecht. Maar door de aanhoudende crisis in Zimbabwe wordt het in Zambia ook steeds moeilijker om in Zambia nog diesel in de bosjes te kopen. De industrie heeft er sterk onder te leiden, de aanvoer en afvoer van producten ligt stil, supermarkten worden niet meer aangevuld. Maar wat is nu precies de reden? Er gaan verschillende verhalen de rondte. De raffinaderij is oud en vanwege een storing of onderhoudswerkzaamheden ligt de productie stil. Andere zeggen dat ze één van de ingredienten vergeten zijn te bestellen. Maar wat in mijn ogen waarschijnlijk toch nog het meest waarschijnlijke is, is dat het een politiek spel is. De hoge spelers in dit spel zullen weer als eerste brandstof krijgen, de lokale bevolking moet nog even lijden. Ondertussen spelen wij het spelletje mee. Dit weekend was ik op een feestje, hoofdzakelijk blanke en Zambianen met opleiding. De mobiele telefoons rinkelde vaak, iedereen probeerde via zijn vriendjes brandstof te regelen, soms leek het ook te lukken. Eerlijk? Nee. Maar hoe breng je anders je kind naar school, ga je naar je werk en doe je de boodschappen? Waar brengt deze crisis het land naar toe?