Back to reality

Weer aan het werk in Dordrecht, vertrek naar Zambia weer uitgesteld (dossier kwijt). Niet veel veranderd dus behalve..... een hoop mooie herinneringen aan Marokko.

Na mijn nachtelijke zoektocht naar een slaapplek in Marrakesh, de busrit naar Ouarzazate, vervolgens de kamelentocht door de woestijn en oudejaarsavond onder de sterren, was ik in Aroumiatte waar ik een bezoek heb gebracht aan het internetcafé in Zagora waar ik het voorgaande bericht heb geschreven. En toen...

Na een heerlijk speelkwartier (wandeling) in de droge rivier bij Zagora ben ik samen met Mia en Ahmed op bezoek gegaan bij zijn nomaden familie, uren rijden met de auto van de bewoonde wereld. Het landschap was veelzijdig, buitengewoon interessant door zijn leegte en kleuren. Stenen zijn divers, ze zijn verschillend in maat, kleur, structuur en daarmee zeer bepalend voor het landschap.
De familie had zijn kamp opgeslagen in de woestijnduinen, indrukwekkend! Zandkorreltjes zijn misschien voor sommige slechts zandkorreltjes, voor mij een oase van rust en genot. Weer de kou getrotseerd en buiten geslapen onder de schitterende sterrenhemel, 's ochtends wakker worden met zand in je oren en ooghoeken.

Het kamp van de familie was fascinerend. De mannen zaten buiten, uiteraard thee te drinken, de vrouwen binnen. Ik spreek de taal niet, maar er zijn voldoende andere middelen om te communiceren. Ze hebben weinig, alles ligt onder de geitenpoep, dieren lopen in en om de tent, overal is zand. Maar zo gastvrij, ik kreeg zelfs een plastic ringetje van een van de vrouwen.Terug, door het zand, de stenen, grijs, rood, geel, en daar een groene oase, palmbomen, water. Een zandstorm raast even later voorbij terwijl ik achter het bosje zit te plassen, de rol toiletpapier vliegt uit mijn handen en versierd de zandvlakte.

Terug naar Marrakesh, de rit duurt lang door de vertragende bus, weer wachten in Ouarzazate, een bekende plek voor mij nu. De bus blijkt vertraagd door een afgesloten pas in de hoge Atlas, er is te veel sneeuw gevallen. Aan het einde van de dag hebben we geluk en vertrekt de bus. Een weg vol haarspeldbochten, door de sneeuw rijden we langzaam richting Marrakesh.

Laat in de avond komen we aan in Marrakesh, ik besluit met mijn reisgenoot mee te gaan naar het hotel waar ik de eerste nacht niet ben toegelaten. Ik kan het niet nalaten iets over dit voorval te vertellen, het is toch belachelijk om iemand ’s nachts buiten te laten staan? Ik mag de heren niet tegenspreken, ik ben immers maar een vrouw…. Ik besluit terug te gaan naar mijn terras bij het andere hotel. Voldaan rol ik mijn slaapzak uit, ik slaap liever buiten in de kou dan bij mensen die geen respect voor me hebben in een bed in een warme kamer.

Marrakesh blijkt fascinerend. Veel kleuren, veel mensen, veel activiteit. Het contrast is vandaag ook weer aanwezig, je ziet mensen in een tradionele jellaba naast mensen in de hipste spijkerbroek lopen. Gisteren van woestijn naar sneeuw, het contrast vind ik interessant.
De medina (oude stad) van Marrakesh is bezaaid met winkelstraatjes en souks (nog kleinere winkelstraatjes), overal worden we de winkels ingetrokken en wordt ons verteld hoe mooi we zijn. Helaas, ik heb geen zin om te kopen, een andere keer misschien. Het museum van Marrakesh biedt een mooi moment van rust in alle drukte. Even zitten, in het zonnetje wat we tot nu toe nog maar weinig hebben gezien.

Eten en drinken in overvloed. Heerlijk verse jus d’orange bij een van de kraampjes of heerlijke tajine of couscous in een van de vele restaurantjes. En overal mensen, overal activiteit. Je ziet aapjes aan kettingen, sprookjesvertellers, vrouwen die henna schilderingen doen, mensen die cobra’s laten dansen, etc. Alles voor de toerist. Of toch niet? Ik kijk om me heen en zie toch ook heel veel Marokkanen. Leuk!

Toch houd ik de stad na een dag weer voor gezien, ik ga door naar Essaouira, aan het strand. De bus rijdt door een groen langzaam, toch is er niet veel bebossing te zien of landbouw, slechts wat gras. Essaouira is toeristisch, heel toeristisch maar toch is het rustig. De witte gebouwen, Portugese stijl, stralen een relaxte sfeer uit. De mensen zijn er vriendelijk en spreken Engels, voor mij een welkome afwisseling want mijn Frans blijkt niet toereikend voor een echte conversatie. Ik maak een heerlijke strandwandeling, ik bezoek de haven en voeg me bij het winkelende publiek.

Na twee dagen zeg ik deze plaats weer gedag en ga terug naar Marrakesh, voor de laatste souvenirs en nog wat toeristische uitstapjes. Ik besluit een paleis en een ruïne te bezoeken, indrukwekkender dan verwacht door zijn vele ooievaars en sinaasappelbomen.

En dan is het weer tijd om terug te keren naar Nederland… in de hoop om mijn spullen te pakken en op het vliegtuig naar Zambia te stappen. Helaas laat dat weer even op zich wachten, we zijn weer wat stappen dichter bij maar mijn dossier blijkt (weer) zoek…. Het lijkt me niet gegund maar we vechten door. En tot die tijd vermaak ik me nog prima. Ik ben nog woonachtig in Oosterhout in mijn kantoorpand, ik werk weer in Dordrecht, dit keer mag ik bij bezig houden met de verkoop van compressoren en ik ga in het weekend nog het hele land door om vrienden te zien en leuke dingen te doen. Dus wie weet tot snel!