Hoe groot of klein is de wereld nu echt?

Zambia wordt voor mij natuurlijk steeds meer mijn thuis nu ik hier al wat langer rondloop. Uiteraard wordt je regelmatig geconfronteerd met de cultuurverschillen maar over het algemeen verbaas je je nergens meer over en gaat het zelfs langzaam deel uit maken van je eigen “nieuwe” cultuur; het leven tussen twee werelden. Je leeft dan wel in het buitenland maar je hebt Nederlandse vrienden, je leest de nederlandse krant op internet en zodra er iemand naar Nederland gaat plaats je orders voor overheerlijke dropjes e.d. Anderzijds begin je nooit een gesprek zonder met “how are you?” te beginnen, je zegt sorry als er iemand anders iets stoms doet en een uurtje te laat komen is geen probleem.

Vorige week hadden we een bbq bij vrienden van mij; alleen maar Nederlanders aanwezig, zeker wel zo’n 25 man. Heel gezellig natuurlijk maar waardoor komt dat nu dat we gezellig op zondag middag bij elkaar gaan zitten en geen andere nationaliteiten uitnodigen? Is onze situatie hier vergelijkbaar met de Marokkanen of Turken in Nederland? Wij hebben ook onze eigen feestjes, onze eigen Nederlandse muziek en “hollandse” sate op de bbq met satesaus.

Toch zijn we zodra we in Nederland zijn volledig gefocussed op “ons” afrika, we volgen het nieuws, we zetten een afrikaans cd’tje op thuis en verlangen naar de overheerlijke mango’s en het lekkere weer. We verbazen ons er over hoe brutaal de mensen zijn, dat niemand met je praat bij de bushalte en over de vol geplande, lange termijn, agenda maar niet te spreken. We gaan vervolgens in het theater naar afrikaanse voorstellingen en je gaat mensen opzoeken die je hebt leren kennen in Afrika.

Hoe groot of hoe klein is deze wereld nu eigenlijk? Via het internet heb je contact met de hele wereld, elk uur stijgen er vele vliegtuigen op van schiphol met verre bestemmingen. Allemaal geen probleem maar in hoeverre zijn we in staat om onze eigen cultuur los te laten en een andere te accepteren? Ik heb mij deze week uitermate verbaasd over de chinesen. Zij zijn namelijk op bezoek met een grote delegatie voor de aankoop van tabak. Een bezoek dat ik met interesse heb gade geslagen. Behalve het taalverschil is er ook een groot verschil in bodylanguage. Ik kan ze niet “lezen”, je ziet weinig emoties maar ook bijvoorbeeld geen status verschillen. Ze komen onderhandelen over miljoenen dollars in dit land in een trainingsjack of t-shirt. Het eten was een avontuur op zich zelf; zorg dat je een getrainde drinker bent, dat helpt. Om de paar minuten moet je op staan met zijn allen te proosten en vervolgens in een keer je glas leeg te drinken. De chinesen vinden het heel gezellig en worden vervolgens ook hartstikke dronken waarna ze boeren, scheten, etc. Maar ik verbaas me niet meer over de zambiaan die in zijn neus peutert in het openbaar of over een standaard vraag hoeveel ik kan drinken.

Raar hoor al die verschillende culturen!