Mijn familie

Een jaar lijkt niks, het vliegt voorbij. Terugkijkend op mijn jaar vrijwilligerswerk in Mazabuka lijkt het slechts een springplank geweest te zijn voor mijn verblijf in Zambia. Toch is dat niet waar, mijn basis ligt daar, daar hebben ze mij de warmte van Zambia laten voelen. Toen heb ik me dat niet altijd genoeg gerealiseerd, ik was altijd bezig met ontdekken, met het zoeken naar avontuur en het vinden van mezelf. Nu, achteraf, weet ik dat ik dat ik de rust heb gevonden daar in dat stadje waar verder niks is. Niet bij de victoria watervallen, niet tijdens mijn treinreis naar Tanzania, niet tijdens het paardrijden in Swaziland. Ik heb daar mensen gevonden die mij een thuis hebben gegeven ver weg van huis.

Donderdag belde Nina, mijn zambiaanse zus, mij om te vertellen dat Yaya in het ziekenhuis lag, ze had waarschijnlijk een lichte beroerte gehad maar met zekerheid konden ze dat niet zeggen want de enige CT-scan in Zambia was wederom buiten werking. Yaya is de moeder van Daisy, mijn zambiaanse moeder, en woonde in Lusaka. Een sterke vrouw vol humor die mij, zo nodig, flink de les kon lezen. Zo ook toen ik terug uit Nederland kwam en (dus) ruim 9 maanden niks van me had laten horen. Vrijdag is ze overleden nog voor ik op bezoek kon gaan in het ziekenhuis.

Zambiaanse begravenissen zijn anders dan de Nederlandse. Vanaf het moment van overlijden komt iedereen bij elkaar in het huis van de overledene en wordt er samen gerouwd, er wordt samen gedronken, samen gegeten en iedereen blijft slapen. Ik word overal bij betrokken, niet alleen door mijn eigen broer en zussen maar ook door alle tantes en andere familieleden. Overal word ik geintroduceerd als de “last born” van Daisy.

Vandaag werd Yaya begraven op haar verjaardag, ze zou vandaag 96 jaar geworden zijn. Toch houd ik mij op de achtergrond, het is iets van de familie vind ik. Toch denken zij daar anders over, op het moment dat de eindceremonie plaats vindt op de begraafplaats waar alleen directe familieleden bij horen, word ik bij de hand genomen door aunty Ida. Ik sta naast Diane die mij in mijn oor fluisterd dat ze in korte tijd haar man, haar moeder en haar oma is verloren maar dat ze dankbaar is dat ze een zus terug heeft gekregen....