Victoria Waterfalls

Alweer even geleden dat ik een berichtje achter heb gelaten en daarom dit keer een heel verhaal…. Je maakt het hier zoveel mee dat het soms moeilijk is om je alles te herinneren en dat dan ook nog goed te verwoorden maar ik ga weer een poging wagen.

Eigenlijk was het plan om twee weken geleden naar Livingstone te gaan om daar de Victoria Waterfalls te bewonderen maar plannen worden gemaakt om te wijzigen. Julie en Boom (onze zambiaanse vrienden) wilde namelijk graag mee en kende iemand met een busje zodat we met de hele bups konden gaan en in Livingstone dan ook vervoer hadden om allemaal leuke dingen te doen. Klonk leuk dus daarom vorig weekend niet naar Livingstone gegaan maar zaterdag darten in Choma (ongeveer 160km van Mazabuka) en zondag vissen in Mazabuka.
In Choma heel de dag rond gehangen en eigenlijk niks gedaan. Door een slechte organisatie was de wedstrijd pas aan het einde van de middag en dus hadden we eigenlijk niks te doen behalve te genieten van de gastvrijheid van de Zambianen. We gingen namelijk op bezoek bij vrienden en meteen worden we binnengelaten en worden er 6 monden gevoed, super. Zambia heeft zoveel kleine dingen om van te genieten. Zo liepen wij in Choma rond en zagen we kinderen salto’s springen waarbij ze een autoband gebruikte als trampoline. Heel onschuldig en juist daardoor schitterend om te zien. Op zondag zijn Frederiek en ik met Julie, Boom en de kinderen gaan vissen bij de Sugar Company. Natuurlijk heb ik geen geduld voor vissen maar ik heb me prima vermaakt met het bewonderen van alle natuurschoon en het uithalen van mijn vlechten.

De hele week verder gewerkt, weinig spannend met als uitzondering dat de directrice (Chimmie) weer terug is en er veel gaat veranderen in de school. Chimmie is heel vooruitstrevend wat met name voor ons en de kinderen een positief gevolg zal hebben. Voor de leraren iets minder want ze worden gewoon op straat gezet… Verder donderdagavond nog wat gaan drinken en poolen met Julie bij Zebra, een gezellige bar net buiten Mazabuka. En ook nog naar de tandarts geweest want ik heb mijn voortand afgebroken, balen.

En toen was het vrijdag, tijd om naar Livingstone te gaan, eindelijk. Wij wilde eigenlijk ’s ochtends vertrekken maar helaas, de rest moest werken dus zouden we na de lunch vertrekken. Toen bleek het busje kapot te zijn en moesten we met 2 auto’s gaan en dus zou het 16.00 worden. En maar wachten… en nog langer wachten. En zo stonden uiteindelijk pas om half 9 bij ons op de stoep. Wij vonden het al veel te laat om te vertrekken maar zij stonden erop. Om kwart voor 9 was dan eindelijk iedereen bijeen en konden we vertrekken aan een onvergetelijke rit. Onze chauffeurs dronken echt super veel en onze chauffeur (Rasta) zwabberde echt over de weg, we zijn 4 keer bijna de bush in gereden. Zijn raam stond wagenwijd open en mijn raam viel de hele tijd naar beneden. Ik heb dus de hele weg het raam omhoog gehouden om niet ziek te worden. En die stomme vent had ook nog eens kei hard reggae muziek op staan en ik had een piepende spieker achter me…. Maar het kan nog erger. Op de weg naar Livingstone zijn we minstens 25 keer gestopt om of te kijken of er benzine was, of om bier te drinken of te kopen, of om te plassen. Uiteindelijk waren we om half 5 bij het hotel, dat betekend een rit van Mazabuka naar Livingstone van 7 en een half uur! Dat is echt niet normaal, zeker omdat de bus er ongeveer 3,5 uur over doet! Ik was zo boos dat ik niet meer kon slapen toen ik uiteindelijk om 5 uur in mijn bed lag. Om 7 uur dus maar op gestaan en toen weer wachten… maar er kwam niemand en we konden ze telefonisch niet bereiken dus uiteindelijk om 10 uur op de gratis bus naar de watervallen gesprongen met de meiden en een berichtje voor de rest achter gelaten. De watervallen waren super… Geen woorden voor zo’n prachtig stuk natuurschoon. Het behoort niet voor niets tot de 7 wereldwonderen, wat een power, wat een puurheid. We werden echt kletsnat, doorweekt maar dat stimuleerde alleen maar de echtheid, het genot. Je voelt je zo nietig ten opzichte van de falls, zo klein, zo kwetsbaar. Het was heerlijk om er rond te lopen, één te zijn met de natuur. Bij de watervallen Julie, Boom en Rasta getroffen en na een gesprek met Julie was de lucht weer een beetje geklaard. Daarna wat gaan eten in de stad en toen zijn wij met zijn vieren een gamedrive gaan doen terwijl zij op een bootcruise (lees zuip boottocht) zijn gegaan. Wij hadden echt geen zin in om weer met dronken mensen te zijn dus vandaar dat we ons eigen plan hadden getrokken; een gamedrive door het Mosi-Oa-Tunya National Park. Een klein park (ongeveer 20 ha) maar met relatief veel dieren. Gedurende de hele tocht (ongeveer 3,5 uur) veel impala gezien, zebra’s, wilde zwijnen, een kleine krokodil, giraffen, apen, en 2 neushoorns. De neushoorns waren zich aan het wassen in de modder, geweldig….. en zo dichtbij, puur genieten! Daarna zijn we terug gegaan naar het hotel en hebben ons opgefrist. Ze zouden ons namelijk om 7 uur op komen halen om te gaan eten. Toen er om half 8 nog niemand was maar weer gebeld. Om 8 uur kwam Julie ons op halen maar ipv rechtstreeks te gaan eten gingen we eerst naar de dronken mannen bij de rivier. En het duurde en het duurde. Uiteindelijk waren we om half 10 bij het restaurantje waar ik Harry tegen kwam, de Nederlander uit Lusaka van het eerste weekend. Waarschijnlijk komend weekend daar naar toe en dan gezellig stappen!!!!

Op zondag hadden we ook nog van alles op het programma staan maar helaas…. Het was ons niet gegund want de rest wilde ineens naar huis en wij moesten maar mee. Het weekend op zich is dus erg tegengevallen maar ik heb genoten van de watervallen en de gamedrive en de backpackerslodge. Jollyboys is echt een relaxte plek, zwembad, hangmatten, bar, overal kussens op de grond om lekker op te gaan liggen lezen, gezellige slaapzalen, prima vertoeven dus. Tegenstrijd alom dus.

Maar verder gaat het erg goed met me. Nog geen heimwee en verbazingweekend genoeg nog niet 1 keer ziek geweest op een beetje keelpijn na! We eten hier goed, je kunt echt alles kopen wat we ook in Nederland hebben dus overleven doen we zeker! Mazabuka is al echt mijn dorp/stad, het huis waar ik een kamer huur echt mijn huis en mijn kamer echt mijn kamertje. Ik krijg hier best vaak de vraag te horen of ik hier zou kunnen wonen. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Zou ik kunnen wennen aan deze cultuur? Zou ik kunnen leven in een vrije, maar toch beperkte wereld? Je hebt hier fysieke vrijheid maar geestelijk leef je hier in een klein wereldje. Mensen hebben hier geen kansen, leven van dag tot dag, zijn niet vooruitstrevend. Als blanke blijf je hier altijd anders maar ik denk dat als je zelf bovenaan de maatschappelijke ladder staat je het hier heel goed kan hebben. Je kunt met de zambianen lol hebben maar het zullen nooit je vrienden worden want het zal nooit een gelijkwaardige vriendschap zijn. Daarom, ik weet niet of ik hier echt zou kunnen wonen.

Luitjes, veel plezier in het koude Nederland (hier elke dag mooi weer!)! Ik hoop op zijn tijd iets van jullie te horen…. Ik heb wat foto’s toegevoegd, eentje van mij en Fré samen in Choma, eentje van de kinderen in Choma die salto’s aan het springen waren, eentje van de watervallen en ook nog eentje van onze gamedrive.

Dikke kus,
Gé