weer een week verder

Hoi lieve allemaal,

Hier weer mijn wekelijkse berichtgeving. Allereerst: dank jullie wel voor alle lieve kaarten en e-mails op mijn verjaardag. Blij om te merken dat ik door de meeste mensen nog niet vergeten ben!
Mijn verjaardag was erg gezellig maar wel erg Afrikaans. De dag begonnen met een emmer koud water over mijn kop op school…. Wakker! Dat schijnt hier namelijk traditie te zijn. De leraren hadden een birthdaycake voor me laten maken met zowel mijn Nederlandse als Afrikaanse naam erop (bij de leraren is dat Gaka, buiten de school: Hege). ’s Avonds een dinnerparty maar dat verliep niet al te soepel; de electriciteit viel namelijk uit! En aangezien ze hier elektrisch koken is dat best vervelend…. Maar we zagen dat er aan de andere kant van de straat nog wel elektriciteit was dus wij met onze pan met pannenkoekenbeslag over straat, naar Julie, om daar verder te bakken. Pannenkoek nummer 2; ook daar de electriciteit uit. Het was dus uiteindelijk een verlaat etentje met gesmolten ijs maar wel erg gezellig. Lekker wijntje erbij, leuke mensen, helemaal compleet alleen jammer dat jullie er niet waren!!!

Het plan was om vrijdag naar Lusaka te gaan maar toen kwam de eigenaar van het zuster-schooltje ineens donderdag langs om te vragen of ik niet mee wilde rijden en dan kon ik bij hun blijven slapen. Hé, dat is makkelijk. Ik moest om 5 uur klaar staan. Dus om 5 uur zat ons Geke netjes met haar backpack op het stoepje voor de school samen met Chimmie en Frederiek. En toen werd het 6 uur, en 7 uur en 8 uur en toen kregen we honger. Ik had ondertussen al verschillende berichtjes gestuurd naar Don maar ze waren echt onderweg en ze kwamen er zo aan…. Wij zijn toen toch maar naar Chimmie’s huis gegaan om wat te eten en om film te kijken. Krijg ik uiteindelijk om 23 uur een berichtje: “are you ready to go”. Nee, sorry, ik ga zo slapen! De volgende dag daarom alleen naar de stad gegaan en ook daar hebben ze me heel lang laten wachten toen ze me op moesten komen halen bij de benzinepomp omdat ik niet precies wist waar ze woonde. Vervelend dus. Gelukkig daarna opgepikt door Ron die nog steeds bij Harry in de cottage woont. ’s Avonds eerst bij de buren gaan eten (ook Nederlanders) en toen op stap. Zaterdag en zondag eigenlijk niet meer gedaan dan wat geshopped, vertalingen gemaakt voor Juul, en films gekeken. Maandag heeft Ron mij weer netjes afgezet bij Juul waar ik uitgenodigd was voor een BBQ. Ook weer gezellig! Ik ben blij echt blij dat ik hun allemaal heb leren kennen! De volgende ochtend mocht ik weer fijn naar de immigratiedienst en het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat ik nog steeds geen werkvergunning heb. Maar ik heb netjes geglimlacht en ben niet boos geworden. Toen nog even naar het winkelcentrum om wat boodschappen te doen voor Chimmie en toen wilde ik weer naar huis. En toen, heel toevallig, zag ik Wes en Laury staan, missionarissen die in de buurt van Mazabuka wonen. Ik daar dus naar hun toe : “Wouw, this is a big coincidence, I think God has planned this so you can take me home”. Die opmerkingen was natuurlijk midden in de roos bij de missionarissen en dus weer een makkelijke lift naar huis!

Volgende week beginnen de testen en half april heb ik een maandje vakantie. De exacte plannen zijn nog niet bekend maar op avontuur gaan we zeker weer! Nu erg druk met het maken van alle testen op de computer. Lange dagen dus maar het geeft wel voldoening en dat maakt veel goed. Je moet hier namelijk echt roeien met de riemen die je hebt en dat is niet altijd even makkelijk. Lesgeven zonder boeken of pennen is soms best lastig. Je loopt tegen veel frustrerende dingen aan, dingen die je gewoon niet kunt veranderen zoals al het geweld, misbruik. Je kunt je toch niet voorstellen dat een kerk verkondigd dat als je met een kind slaapt (ongeacht de leeftijd) je zult genezen van HIV/AIDS? Vandaag kwam een van de hulpverleners met een meisje van 10 langs die als nanny werkt voor 20.000 kwacha per maand (3,3 euro) maar als er geen geld is krijgt ze helemaal niks. Ze is nog nooit naar school geweest, spreekt geen engels en kan amper tot 10 tellen. Je vecht hier tegen een cultuur die je eigenlijk niet kunt veranderen. Dat is wel heel moeilijk en daarom is het fijn om soms iets te kunnen doen dat toch iets bijdraagt, al is het maar klein. Het meisje gaan we opnemen in de Firm Foundation Family zodat ook zij eindelijk naar school kan.

Als iemand nog goede ideeën om geld in te zamelen hoor ik het graag! En als je nog mensen weet die vrijwilliger willen zijn….. voor verschillende scholen ben ik op zoek naar leraren en administrateurs.

Dikke kus,

Geke