Op het dak van Afrika

De Kilimanjaro, eens maar nooit meer! Maar ik heb het gehaald!!!!!!!!! Samen met mijn groepsmaatjes. We hebben allemaal dezelfde weg bewandeld maar voor iedereen was deze weg totaal anders.

Na een paar dagen strand op Zanzibar was het zo ver, onze 5 daagse tocht naar de top van de hoogste berg van Afrika kon beginnen. Zonder training of voorbereiding en met geleende spullen liepen wij de eerste dag 3 uurtjes naar onze tentjes die door de dragers al op waren gezet. Ook stond er al een bakje met water voor ons klaar om te wassen en ook de etenstent met het picknick-kleedje. Op de tweede dag stond een wandeling van 6 uur op het programma en eindigde we op 3900 meter, de hoogte werd bij mij al merkbaar, hoofdpijn en een gebrek aan eetlust waren het gevolg. Op dag 3 hebben wij 3 uurtjes moeten lopen naar Kibohut op 4700 meter, het basiskamp. Na een vroege avondmaal om 5 uur waarbij we natuurlijk geen hap door onze keel kregen, moesten we gaan slapen. Om kwart over 11 gewekt en kwart over 12 begon de lange tocht naar boven in ons thermo-ondergoed, dikke jassen, skibroeken, wanten en muts. Pole, pole (langzaam) in 6,5 uur naar boven gelopen naar Gillman's point op 5680 meter, de eerste mijlpaal was bereikt. Jeuh!!! Maar wonder boven wonder had ik nog redelijk wat energie en gingen we door naar Uhuru piek op 5895 meter. En daar stonden we dan, moe maar trots op die berg, het dak van Afrika. We hadden het allemaal gehaald, ieder op zijn eigen manier, ieder met zijn eigen gedachtes want veel gepraat werd er onderling niet, dat was te vermoeiend.

De top was gehaald maar toen nog naar beneden, de vermoeidheid, de honger (meer dan een halve snikker heb ik niet naar binnen gekregen), de hoogte en de harde wind eiste zijn tol. Het was een zware, lange tocht naar beneden, man wat heb ik afgezien. Wat was ik blij toen ik rond half 1 's middags mijn tent in kon duiken, ik kon amper nog op mijn benen staan. Helaas moesten we die middag nog 3 uur naar beneden lopen, pffff, we waren moe! Ook de laatste dag moesten we nog een eindje, zo'n 6 uur naar benden en je hebt dan echt géén zin meer.... maar je moet en dus plaats je gewoon elke keer weer die ene voet voor die andere. Bij aankomst, werden we blij verwelkomd met slingers en champagne door de achtergebleven groepsleden! Na twee biertjes was het tijd om naar het hotel terug te gaan, douchen en slapen, beide hard nodig!

Nu vooral spierpijn, een dikke lip door de felle zon en blauwe teennagels. Maar we zijn trots, ik ben trots op mezelf en ik ben trots op Saskia want zonder haar was ik niet eens op het idee gekomen om dit ooit te gaan doen.... of ik haar dankbaar ben? Tja, ondanks dat we af hebben gezien geeft het toch wel een machtig gevoel dus ja, ik ben blij dat we het gedaan hebben!

De foto's komen later als ik weer terug ben in Zambia dus daar moeten jullie nog eventjes op wachten!